suāvĭum (sāvĭum), ii, n. [suavis].
I A mouth puckered up to be kissed (anteclass. and very rare; syn. osculum): dum semihiulco savio meo puellum savior, Poët. ap. Gell. 19, 11, 4; Plaut. Mil. 2, 1, 16; cf. id. As. 4, 1, 53; App M. 3, p. 135, 35.—
II Transf., a kiss , a love-kiss , φίλημα (mostly ante-class.; esp. freq. in Plaut.; syn.: osculum, basium; cf.: sciendum osculum religionis esse, savium voluptatis; quamvis quidam osculum filiis dari, uxori basium, scorto savium dicant, Serv. Verg. A. 1, 260): qui tuae non des amicae suavium, Plaut. Truc. 2, 4, 5; id. As. 5, 2, 41: da savium priusquam abis, id. ib. 5, 2, 91: savium posco, id. Cas. 5, 2, 14: saliendo sese exercebant magis quam scorto aut saviis, id. Bacch. 3, 3, 25: savia suavia, Ap. Met. 6, 8, 8 et saep.: Atticae ... quoniam hilarula est, meis verbis suavium des, Cic. Att. 16, 11, 8.—As a term of endearment: meus ocellus, meum labellum, mea salus, meum savium, Plaut. Poen. 1, 2, 153; 1, 2, 170; 1, 2, 175; 1, 2, 178: mea salus, meum savium, Ter. Eun. 456.