sup-pĕto (subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.
I To go or come to one, i. e.,
A Lit., to be at hand or in store , to be present (class.): ut mihi supersit, suppetat, superstitet, Plaut. Pers. 3, 1, 3: si cui haec suppetunt, Cic. Off 2, 8, 31: cui res non suppetat, id. de Or. 3, 35, 142: vererer, ne mihi crimina non suppeterent, id. Verr. 2, 1, 11, § 31: ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat, Caes. B. G. 1, 16: copia frumenti, id. ib. 1, 3: frumentum copiaeque, Liv. 5, 26, 9: quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem, Cic. Fam. 15, 13, 2: quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere, Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46: neque quo manus porrigeret suppetebat, Nep. Dion, 7, 2: nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi, Plin. 2, 9, 6, § 46: si vita suppetet, Cic. Fin. 1, 4, 11; so, vita, Plin. Ep. 5, 5, 8: vita longior, Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.—With pers. subject: deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor), that she may survive you , Plaut. Trin. 1, 2, 19: nec consilium sibi suppetere diceret, Liv. 4, 48, 13.—
B Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice , to agree with , correspond to any thing; = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant, Cic. Tusc. 5, 32, 89: pauper enim non est, cui rerum suppetit usus, Hor. Ep. 1, 12, 4: utinam quae dicis, dictis facta suppetant, i. e. I wish you may be as good as your word , Plaut. Ps. 1, 1, 106: rudis lingua non suppetebat libertati, Liv. 2, 56, 8: ut plagae possint suppetere ipsae, Lucr. 1, 1050. — Poet., with pers. subject: novis ut usque suppetas doloribus, you may be exposed to , Hor. Epod. 17, 64. —
II To ask in place of another , to personate another in asking: si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret ... furti actionem adversus eum qui suppetet, etc., Dig. 47, 2, 52, § 11.